Cele projektu:
- poszerzenie wiedzy uczestników i odbiorców projektu o wielokulturowym dziedzictwie regionu;
- poszerzenie oferty turystycznej Ziemi Kłodzkiej, zaproponowanie młodzieży formy spędzania wolnego czasu;
- kształtowanie tożsamości lokalnej uczestników, zorganizowanie zajęć pozalekcyjnych (w szkole) i terenowych dla młodzieży;
- zaprojektowanie trasy turystycznej oraz gry terenowej – Questu w miejscowości Droszków, k. Kłodzka.
Historia wsi
Droszków to jedna z najstarszych miejscowości ziemi kłodzkiej. Wzmiankowany został po raz pierwszy w 1341 r. jako Droschkau. Z kolei w 1357 r. w źródłach wymieniony został mieszczanin kłodzki Petir Droschkauer (z Droszkowa). Nazwa wsi wywodzi się od słowa „przyjaciel” (z języka czeskiego „druh”) bądź słowiańskiego imienia Drogosław lub Drogomysł (czes. Dražek); wówczas miałaby charakter patronimiczny. Wskazuje ona natomiast, że osada powstała jeszcze w okresie przedkolacyjnym. W 1945 r. nazwę wsi przemianowano na Droszków.
Pierwszym znanym właścicielem wsi był Hanco, wywodzący się z kłodzkiej linii starego miśnieńskiego rodu rycerskiego Knobelsdorf, który od 1341 r. miał być właścicielem Ołdrzychowic Kłodzkich, Droszkowa, Łącznej i części Wojborza. W 1385 r. Ilska von Knobelsdorf potwierdziła rycerzowi Jassenowi Tschischwitzowi z Wojborza czynsze na swoich dobrach w Droszkowie.
Na początku XV w. wieś należała już do Henniga z Jaszkowej Górnej i w rękach jego potomków pozostawała aż do schyłku XVI w. W 1405 r. Henning ufundował w Droszkowie kaplicę grzebalną (cmentarną) pw. św. Barbary. W 1493 r. w Rzymie kolegium pięciu kardynałów wydało bullę odpustową dla odwiedzających kaplicę (jako kościół filialny parafii pw. św. Mikołaja w Jaszkowej Górnej) w wybrane święta (św. Jadwigi, św. Barbary, św. Marcina, Wniebowstąpienia oraz dzień poświęcenia kościoła, który przypadał na niedzielę po Wszystkich Świętych). Z kolei w 1631 r. odnotowano, że kaplica posiadała trzy ołtarze i dzwon, a 5 gospodarzy płaciło dziesięcinę.
Po lokacji wsi na prawie niemieckim w Droszkowie powstało także dziedziczne wolne sędziostwo (mianem sędziów określano na ziemi kłodzkiej sołtysów). Pierwszym znanym sędzią był niejaki Niclas (1419). Jeden z kolejnych sołtysów dziedzicznych, niejaki Mertin, w 1499 r. sprzedał sędziostwo, które obejmowało wówczas dwa łany z przynależnościami, Egidusowi Pisker, wójtowi kłodzkiemu.
Pod koniec XVI stulecia wieś zmieniła swoich właścicieli. W 1578 r., po bezpotomnej śmierci Georga Daniela z Jaszkowej, majątek rycerski w Droszkowie, jako opuszczone lenno, powrócił do dóbr kameralnych. Rok później cesarz Rudolf II sprzedał dobra w Jaszkowej i Droszkowie swojemu sekretarzowi Davidowi Koberowi, ale już w 1587 r. majątek został odkupiony przez miasto Kłodzko.
W nieznanym bliżej czasie sędziostwo w Droszkowie zakupił od miasta niejaki Georg Fischer, do którego dobra te należały w 1571 r. (od 1587 r. należało do niego również sędziostwo w Wojciechowicach).
Od początku istnienia Droszków był niewielką wsią i stan ten nie zmienił się w czasach późniejszych. Mimo tego, w XVII w. daje się zauważyć stopniowy rozwój wsi. O ile w 1631 r. odnotowano tu tylko 3 chłopów i 7 zagrodników, o tyle w 1653 r. w Droszkowie zamieszkiwało już: 2 chłopów, 19 zagrodników, 6 chałupników i jeden wycóżnik (gospodarz, który z powodu wieku przekazał gospodarstwo w zamian za dożywotnie utrzymanie). Właścicielem majątku sędziowskiego był wówczas Mathes Kuntscher i w rękach jego rodziny dobra te pozostawały aż do XIX w. W 1765 r. wartość Droszkowa oszacowano na 3977 talarów, a wieś zamieszkiwało wówczas: 3 chłopów, 26 zagrodników i 14 chałupników (w tym 4 rzemieślników). Pod koniec XVIII w. wieś liczyła już 244 mieszkańców (wśród nich 11 rzemieślników) i 39 domów. Znajdowały się tu ponadto folwark sędziowski oraz młyn wodny.
Dalszy rozwój wsi nastąpił w XIX w. Liczba domostw w Droszkowie wzrosła do 46, a w 1845 r. zamieszkiwało je 228 osób. Oprócz młyna wodnego działały tu tartak, niewielki wapiennik, gorzelnia (karczma), a także szkoła (w 1871 r. we wsi odnotowano 66 dzieci poniżej 10 lat). W 1849 r. w pożarze zniszczony został folwark sędziowski, którego już nie odbudowano. Resztę gruntów Kuntscherowie odsprzedali gospodarzowi Volkmerowi.
Majatek sędziostwa mieścił się w sąsiedztwie kościoła. Pod koniec stulecia przez Przełęcz Droszkowską, gdzie w 1679 r. wzniesiona została barokowa kapliczka, poprowadzony został dość popularny szlak turystyczny na Ptasznik. Pomimo dogodnego położenia, wieś nie stała się jednak atrakcją turystyczną. U schyłku XIX w. zamieszkiwało ją 276 osób. Niewielki wzrost liczby mieszkańców odnotowano jeszcze w pierwszej połowie XX w. W 1934 r. Droszków zamieszkiwały 294 osoby.
Po 1945 r. wieś zachowała swój rolniczy charakter, a głównymi zajęciami mieszkańców pozostawały praca w lasach i okolicznych kamieniołomach. W XX w. Droszków stopniowo się wyludniał, jednak dziś ta malownicza wioska posiada względnie ustabilizowaną sytuację ludnościową. We wsi działa świetlica wiejska, a także Towarzystwo Przyjaciół Droszkowa w Górach Złotych. Pod względem kościelnym miejscowość należy do parafii w Jaszkowej Górnej.
Oprócz walorów przyrodniczych, wynikających z położenia miejscowości, warto zwrócić uwagę na kilka ciekawych, zachowanych zabytków (kaplica św. Barbary, kapliczka barokowa na Przełęczy Droszkowskiej czy kilka ciekawych architektonicznie kapliczek i krzyży przydrożnych z XVIII - XX w.).
.jpg)
